මදුරු දඩයම.

මොහොතක් ඉවසීමෙන් බලාගෙන ඉන්න මඳුරුවා තුඩ ලේ නහරයකට ඇතුල්කරලා උරාබොන්න සූදානම් වෙන අවස්ථාව වෙනකම්. රතුපාට ලේ බිඳක ආස්වාදය විදින්න පටන් ගන්න මදුරුවෙක් බොහෝදුරට මුලින්ම කරන්න ඇස් පියාගන්න එක. ඇස් වහගෙන රසම රස පලතුරු බීම බෝතලයක් රස සිහිපත් කර කර බොන වෙලාවකදි මොනතරම් රසද. ආන්න ඒවගේ තමයි මදුරුවෙකුට උගේ කටේ හයිකරන් ඉන්න බටෙන් ලේ බින්ඳුව බින්ඳුව උරලා බොන එක.
ලේ රහ වැටිච්ච මඳුරුවෙකුට වටේ පිටේ සිද්ධ වෙන දේවල් වලට වඩා ඌගෙ සිහිය තියෙන්නෙ බඩ පුරවාගන්න එක ගැන. ඔන්න දැන් තමයි හොදම වෙලාව. හුරු අතේ මාපට ඇගිල්ලටයි දබර ඇගිල්ලටයි පුළුවන් හෙමිහිට මදුරුවාගෙ කකුලක් අල්ල ගන්න. ඔන්න ඔය වෙලාවට තමයි මඳුරුවා ආයෙත් පියවි සිහියට එන්නෙ. එහෙම ආපු ගමන් මදුරුවා කරන්නෙ උගෙ අනිත් කකුල්වලින් පහර දෙන්න පටන් ගන්න එක. ඒ වෙලාවට සුදානමින් ඉන්න ඕනා පහර වළක්වාගන්නත් පහර දුන් කකුල නැවත ඇදගන්න නොදී අල්ලා ගන්නත්. ඊට පස්සෙ උගෙ සමබරතාවය නැතිව යනවා. දැන් පුළුවන් ඌව ඕන විදිහට පාලනය කරන්න.

මුලින්ම කරන්න ඕනෙ ඌ පහරදෙන්න පාවිච්චි කරපු කකුල ගලවන එක. එච්චර දෙයක් නෙමෙයි පොඩ්ඩක් බර යොදලා ඇද්දනම් ඇති. කකුලක් අහිමි වුණත් මදුරුවකුගෙ හිත බොහොම හයියයි. ඊට පස්සෙ ඌ කරන්නෙ උගෙ තියන අනිත් කකුල්වලින් පහර දෙන එක. අපිට කරන්න තියෙන්නෙ කලින් කරපු දේම තමයි. පහර දෙන කකුල අල්ලා ගැනීමත් එම කකුල ගැලවීමත්.
ඔහොම කරගෙන යනකොට මදුරුවාට ඉතුරුවෙන්නෙ එක පාදයයි. ඒ අපේ දබර ඇගිල්ලටයි මහපට ඇගිල්ලටයි අහුවෙලා තියන කකුල. මේ වෙනකොට ගොඩක් වෙලාවට මඳුරුවා අපේ පාලනයට ඇවිත්. එහෙම නාවත් ඌට පහර දෙන්න තියෙන්නෙ පිහාටු දෙකෙන් විතරයි. ඌ හරිම මෝඩයි. ඌට තේරෙන්නෙ නෑ එහෙම පහර දෙනකොට අපිට රිදෙන්නෙ නැති වගත්, පවන් සලනවා වගේ සිසිලසක් දැනෙන වගත්.
දැන් තියෙන්නෙ මහපට ඇගිල්ලයි දබර ඇගිල්ලයි ටිකක් බුරුල් කරන එක. ඒක කරන්න ඕන නිදහස් කරන බව මදුරුවාට නොදැනෙන්න. චුට්ටක් බුරුල් කරනකොටම අයෙත් ඌ චණ්ඩියා වගේ ඉගිලිලා යනවා අපි ඌව නිදහස් කල වග නොදැන. ඌට ටිකක් උඩට ගියහමයි මතක් වෙන්නෙ ආයෙත් ඌට බිමට බහින්න කකුල් නැතිවග.
දැන් හරියට ඌ යනකොට හෙලිකොප්ටරයක් වගේ. මග දිගට හැමෝගෙම ප්‍රශ්න"මොකද වුණේ?" කියලා. ටික වෙලාවකින් මදුරුවෙක්ට වුණ ඇබැදිදිය ගැන අහල පහළ හැම මදුරුවාම වගේ දැනගන්නවා. ඊට පස්සෙ ඉදලා හිටලා එන හිතුවක්කාර මදුරුවෙක් හැර වෙන කිසිම මදුරුවෙක් කාලයක් යනකම් ඒ පලාතකවත් කෙනෙකුට විදින්න එන්නෙ නෑ.

සඳ ගමන.

අපි දෙන්නා හිටියෙ දවස් ගානක් රන්ඩු කරලා මුහුණු එල්ලගෙන. එක දිගට වැගුරුනු කඳුළු බිංදුව බින්දුව එකතු වෙලා විශාල කඳුළු ජලාශයක් හැදිල තිබුනා.දවස් ගානක් වැගුරුනු කඳුළු නිසා අපි දෙන්නාම ගොඩාක් දියවෙලා දියවෙලා ගිහින් පුංචි කුරුමිට්ටන්ගෙ ප්‍රමාණයටත් වඩා කුඩාවට පත් වෙලයි හිටියෙ. ඒ නිසාම කඳුළු ජලාශය කෙලවරක බිම එලලා තිබුන ලේන්සුව අපි දෙන්නටම  හොද සැප පහසුවට ඉඳගන්න තරම් ඉඩ ප්‍රමාණවත් උනා.

වෙලාව ඇති උදේ දහයට විතර. ඇයව අත හැරලා දාලා යන්න පුළුවන්නම් කියලා මට හිතුනා. රෑ පායපු හඳ ආපහු යන්න අකමැත්තෙන් ඒ වෙනකම්ම අහසට වෙලා හිටියා ඉර ඇවිදින් පන්නනකම්ම. ඇයව විතරක්ම නෙමෙයි රන්ඩු වලට හේතුවෙන මේ මුළු ලෝකෙම අත හැරලා හඳටවත් යන්න පුලුවන්නම් කියලා මම කල්පනා කර කර හිටියෙ. ඔන්න ඔය වෙලාවෙ තමයි දේදුන්න පායන්න පටන් ගත්තෙ. දේදුන්නෙ එක කෙලවරක් අපි ඉඳගෙන හිටපු ලේන්සුවත් අනික් කෙලවර හඳ දක්වාත් දිගු වුනා.

මම සෑහෙන්න උත්සාහ කලා දේදුන්න දිගේ නගින්න. ඇය පැත්තකට වෙලා බලා උන්නා මිසක් මම යන ගමන වලක්වන්න කිසිම උත්සාහයක් ගත්තෙ නැහැ. ටිකක් වෙලා යනකොටයි තේරුනේ මට, දේදුන්න දිගේ ඉහලට නගින එක හිතන තරම් ලේසි වැඩක් නෙමෙයි කියලා. මම තව තවත් හෙම්බත් උනා විතරයි.  

හිටපු ගමන් සුළඟක් හමන්න පටන් ගත්තා. මගෙ මහන්සිය නිවන්න ආපු සුළඟ ගැන මට හරිම ලොකු බැදීමක් ඇති වුනා. ඒත් එක්කම සුළඟ එක්ක ටිකෙන් ටික මගෙ මහන්සිය අඩු වෙන අතරෙ මට දැනුණා සුළන් පහර ටිකෙන් ටික වැඩිවෙන බව. සුළන් පහර ටිකෙන් ටික වැඩි වෙලා අනිතිමට ඒක තරමක් විශාලව හමන්න ගත්තා. මට දැනුනා අපි හිටපු ලේන්සුව දැන් තියෙන්නෙ පොළවට උඩින් කියලා. ඇය පුදුම වෙලා මගෙ දිහා බලාගෙන හිටියා. අපි හිටපු ලේන්සුව අපි දෙන්නවත් අරගෙන  ටිකෙන් ටික ඉහලට යන්න ගත්තා.

මම පොඩි කාලෙ ඉදන් ආස කලේ ඉහලට යන්න. ඒ තමයි මම  ඒ තරම් ඉහලකට ගිය මුල්ම දවස. උසයි කියලා හිතාන හිටපු පොල් ගස් වල කරටි වලටත් ඉහලින් අපි දෙන්නා හිටියෙ. ටිකෙන් ටික විශාලව පෙනුන පොල් ගස් වල කරටි එන්න එන්න කුඩාවට පේන්න පටන් ගත්තා. අපි තව තවත් ඉහලටම යන්න ගත්තා. අපිට පහලින් තිබුන ගෙවල් එන්න එන්නම කුඩා වෙලා නොපෙනිලා ගියා.

ඊට පස්සෙ අපි හිටපු ලේන්සුව තවත් උඩ යන එක නැවතුනා. ඒ වෙනුවට අහසෙ ඒ මේ අත පා වෙවී තියෙන්න පටන් ගත්තා. ඔය විදිහට අපි දින කීපයක්ම පාවුනා. මට ඕන උනේ හඳට යන්න. ඒ වෙනකොට මට බලාපොරොත්තු සුන් කරගෙනයි හිටියෙ. මම දුක් වුනා. ඒත් එක්කම එක පාරට මට දැනුනා මාව සැහැල්ලු වෙනවා වගේ. මගෙ අත් වලින් පිහාටු එක දෙක ලියලන්න පටන් ගත්තා. ටිකෙන් ටික මගෙ අත් දෙක අත් තටු දෙකක් බවට පත්වුණා. මම කුරුල්ලෙක් වුණා.

මම ගොඩක් සන්තෝස වුණා මම කුරුල්ලෙක් බවට පත් වීම පිලිබධව.. මට දැන් ලේන්සුවෙන් ඉහලට පියඹා යන්න පුළුවන්. මට දැන් ආපහු හඳට යන්න පුළුවන් බව මට දැනෙන්න ගත්තා. මට ලැබුන තටු වලින් යන මුල්ම ගමන. මම පියෑඹීම ආරම්භ කලා. ඒත් එක්කම මට දැනුනා මගේ සැහැල්ලු බව තරමක් අඩු වුනා වගේ. ඇය මගේ ශරීරයේ එල්ලිලා හිටියා. ඇය ආයාචනා කරන්න ගත්තා ඇයවත් රැගෙන යන ලෙස. ඇයගේ දීර්ග ආයාචනය නිසා මම තීරණය කලා ඇයවත් රැගෙන පියාඹන්න.

මම ඇයවත් කරේ තියාගෙන දවස් කීපයක් තිස්සේ පියෑඹුවා. වලාකුළු අතරින් මම පියෑඹුවා. වැහි වලාකුළුවල තියන තරමක් විශාල වැහි බින්දු මගේ ශරීරයේ වේගයෙන් වැදිලා දෙන වේදනාව නොතකාම මම ඇයවත් රැගෙන පියෑඹුවා. ඒ වෙනකොටත් අපි දෙන්නට හඳ අසලකටවත් ගිහින් ඉන්න බවක් දැනුනෙ නෑ. මට දැනුන එකම දෙය හඳ අපෙන් තවත් ඈතට ඈතට යන බව විතරයි. ඒ මගේ ඉතුරුවෙලා තිබුන අන්තිම ශක්තිය කොටස. ඒකත් ඉවර වුණා. අපි හඳ ආසන්නයකටවත් ඇවිත් හිටිය් නැහැ.

මගෙ බලාපොරොත්තුව සුන් වුණා. මට හොදටම ඇඩෙන්න ගත්තා. මම ඉකි ගහ ගහ ඇඩුවා. ටික වෙලාවකින් මගේ ඇස් පියවුනා. මට නින්ද ගියා. මම ඒ විදිහට කොයි තරම් කාලයක් හිටියාද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. හවස් වරුවක මට ඇහැරුනා. ඇය මා අසලටම වෙලා මගේ හිස අතගාමින් හිටියා. මට දැනුනෙ හරිම මෘඳු බවක්. ඇය මගෙ දිහා ලොකු බලාපොරොත්තුවකින් වගේ බලාන හිටියා. හඳ එළිය ඇයගේ මුහුණට වැටිලා ලස්සනට දිලිසුණා. මට දැනුනා මම හඳ අසල ඉන්නවා වගේ.