අපි දෙන්නා හිටියෙ දවස් ගානක් රන්ඩු කරලා මුහුණු එල්ලගෙන. එක දිගට වැගුරුනු කඳුළු බිංදුව බින්දුව එකතු වෙලා විශාල කඳුළු ජලාශයක් හැදිල තිබුනා.දවස් ගානක් වැගුරුනු කඳුළු නිසා අපි දෙන්නාම ගොඩාක් දියවෙලා දියවෙලා ගිහින් පුංචි කුරුමිට්ටන්ගෙ ප්‍රමාණයටත් වඩා කුඩාවට පත් වෙලයි හිටියෙ. ඒ නිසාම කඳුළු ජලාශය කෙලවරක බිම එලලා තිබුන ලේන්සුව අපි දෙන්නටම හොද සැප පහසුවට ඉඳගන්න තරම් ඉඩ ප්‍රමාණවත් උනා.
වෙලාව ඇති උදේ දහයට විතර. ඇයව අත හැරලා දාලා යන්න පුළුවන්නම් කියලා මට හිතුනා. රෑ පායපු හඳ ආපහු යන්න අකමැත්තෙන් ඒ වෙනකම්ම අහසට වෙලා හිටියා ඉර ඇවිදින් පන්නනකම්ම. ඇයව විතරක්ම නෙමෙයි රන්ඩු වලට හේතුවෙන මේ මුළු ලෝකෙම අත හැරලා හඳටවත් යන්න පුලුවන්නම් කියලා මම කල්පනා කර කර හිටියෙ. ඔන්න ඔය වෙලාවෙ තමයි දේදුන්න පායන්න පටන් ගත්තෙ. දේදුන්නෙ එක කෙලවරක් අපි ඉඳගෙන හිටපු ලේන්සුවත් අනික් කෙලවර හඳ දක්වාත් දිගු වුනා.
මම සෑහෙන්න උත්සාහ කලා දේදුන්න දිගේ නගින්න. ඇය පැත්තකට වෙලා බලා උන්නා මිසක් මම යන ගමන වලක්වන්න කිසිම උත්සාහයක් ගත්තෙ නැහැ. ටිකක් වෙලා යනකොටයි තේරුනේ මට, දේදුන්න දිගේ ඉහලට නගින එක හිතන තරම් ලේසි වැඩක් නෙමෙයි කියලා. මම තව තවත් හෙම්බත් උනා විතරයි.
හිටපු ගමන් සුළඟක් හමන්න පටන් ගත්තා. මගෙ මහන්සිය නිවන්න ආපු සුළඟ ගැන මට හරිම ලොකු බැදීමක් ඇති වුනා. ඒත් එක්කම සුළඟ එක්ක ටිකෙන් ටික මගෙ මහන්සිය අඩු වෙන අතරෙ මට දැනුණා සුළන් පහර ටිකෙන් ටික වැඩිවෙන බව. සුළන් පහර ටිකෙන් ටික වැඩි වෙලා අනිතිමට ඒක තරමක් විශාලව හමන්න ගත්තා. මට දැනුනා අපි හිටපු ලේන්සුව දැන් තියෙන්නෙ පොළවට උඩින් කියලා. ඇය පුදුම වෙලා මගෙ දිහා බලාගෙන හිටියා. අපි හිටපු ලේන්සුව අපි දෙන්නවත් අරගෙන ටිකෙන් ටික ඉහලට යන්න ගත්තා.
මම පොඩි කාලෙ ඉදන් ආස කලේ ඉහලට යන්න. ඒ තමයි මම ඒ තරම් ඉහලකට ගිය මුල්ම දවස. උසයි කියලා හිතාන හිටපු පොල් ගස් වල කරටි වලටත් ඉහලින් අපි දෙන්නා හිටියෙ. ටිකෙන් ටික විශාලව පෙනුන පොල් ගස් වල කරටි එන්න එන්න කුඩාවට පේන්න පටන් ගත්තා. අපි තව තවත් ඉහලටම යන්න ගත්තා. අපිට පහලින් තිබුන ගෙවල් එන්න එන්නම කුඩා වෙලා නොපෙනිලා ගියා.
ඊට පස්සෙ අපි හිටපු ලේන්සුව තවත් උඩ යන එක නැවතුනා. ඒ වෙනුවට අහසෙ ඒ මේ අත පා වෙවී තියෙන්න පටන් ගත්තා. ඔය විදිහට අපි දින කීපයක්ම පාවුනා. මට ඕන උනේ හඳට යන්න. ඒ වෙනකොට මට බලාපොරොත්තු සුන් කරගෙනයි හිටියෙ. මම දුක් වුනා. ඒත් එක්කම එක පාරට මට දැනුනා මාව සැහැල්ලු වෙනවා වගේ. මගෙ අත් වලින් පිහාටු එක දෙක ලියලන්න පටන් ගත්තා. ටිකෙන් ටික මගෙ අත් දෙක අත් තටු දෙකක් බවට පත්වුණා. මම කුරුල්ලෙක් වුණා.
මම ගොඩක් සන්තෝස වුණා මම කුරුල්ලෙක් බවට පත් වීම පිලිබධව.. මට දැන් ලේන්සුවෙන් ඉහලට පියඹා යන්න පුළුවන්. මට දැන් ආපහු හඳට යන්න පුළුවන් බව මට දැනෙන්න ගත්තා. මට ලැබුන තටු වලින් යන මුල්ම ගමන. මම පියෑඹීම ආරම්භ කලා. ඒත් එක්කම මට දැනුනා මගේ සැහැල්ලු බව තරමක් අඩු වුනා වගේ. ඇය මගේ ශරීරයේ එල්ලිලා හිටියා. ඇය ආයාචනා කරන්න ගත්තා ඇයවත් රැගෙන යන ලෙස. ඇයගේ දීර්ග ආයාචනය නිසා මම තීරණය කලා ඇයවත් රැගෙන පියාඹන්න.
මම ඇයවත් කරේ තියාගෙන දවස් කීපයක් තිස්සේ පියෑඹුවා. වලාකුළු අතරින් මම පියෑඹුවා. වැහි වලාකුළුවල තියන තරමක් විශාල වැහි බින්දු මගේ ශරීරයේ වේගයෙන් වැදිලා දෙන වේදනාව නොතකාම මම ඇයවත් රැගෙන පියෑඹුවා. ඒ වෙනකොටත් අපි දෙන්නට හඳ අසලකටවත් ගිහින් ඉන්න බවක් දැනුනෙ නෑ. මට දැනුන එකම දෙය හඳ අපෙන් තවත් ඈතට ඈතට යන බව විතරයි. ඒ මගේ ඉතුරුවෙලා තිබුන අන්තිම ශක්තිය කොටස. ඒකත් ඉවර වුණා. අපි හඳ ආසන්නයකටවත් ඇවිත් හිටිය් නැහැ.
මගෙ බලාපොරොත්තුව සුන් වුණා. මට හොදටම ඇඩෙන්න ගත්තා. මම ඉකි ගහ ගහ ඇඩුවා. ටික වෙලාවකින් මගේ ඇස් පියවුනා. මට නින්ද ගියා. මම ඒ විදිහට කොයි තරම් කාලයක් හිටියාද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. හවස් වරුවක මට ඇහැරුනා. ඇය මා අසලටම වෙලා මගේ හිස අතගාමින් හිටියා. මට දැනුනෙ හරිම මෘඳු බවක්. ඇය මගෙ දිහා ලොකු බලාපොරොත්තුවකින් වගේ බලාන හිටියා. හඳ එළිය ඇයගේ මුහුණට වැටිලා ලස්සනට දිලිසුණා. මට දැනුනා මම හඳ අසල ඉන්නවා වගේ.
