අක්කාගේ විවාහ සංවත්සරය.

මූණ පුරා පෙම් පාට තවරාන
ඉහේ මලක් රදවාන
ප්‍රේම මාලිගයේ උලුඅස්සට බරදී සිට
කිමද කාරණය නුඹට අද
සිනා මුහුණු පලදින්ට

ඔහු එදා පලන්දපු මුදුව
අදත් දිලිසෙනවා නොවෙද

එදාටත් වඩා වැඩියෙන්

" අනේ රන්කඳ
මටත් තියෙන්න ඇති පින් කඳක්ම
ඔයාගෙම වෙන්ට
ඉන්න ඇති නේද
මීට ඉහතත්
නොයෙක් කුලවල
මේ විදිහටම"
හිතෙනවද එහෙම නුඹට?

රජ මැඳුරක් නොවුනාට නිවහන
කුස්සියේ ඉදෙන බත්කටකින්
හිත පිරෙනවා නේද හැමදාම
ප්‍රේමයේ රස මුසුවෙලා ඇති
ඒ හින්දමයි ඔයතරම් රස
මට හිතෙනවා එහෙම

නිතර නිතර හිත පුරවන
කුරුලු පිහාටුවකින් කිති කවා යන
මිස් කෝල් එකක් වගේ නේද ඔහු
නිතරම හදවතින් ඇමතුම් ඉල්ලන

පෙනේ මට සලකුණු යමක්
නුඹේ මුහුණින්
ඇස්වලට පහළින් කඳුළු පිසින ලද
ඊටත් මදක් පහළින්
සිනාවක් එල්ලුව
ඒ ඔහුද?
වසරකට පෙර මුදු මාරු කල දින.

නුඹ තරහවුණු මොහොත පළමුව.

ඒ සොඳුරු රිදවීම
නුඹ තරහවුණු මොහොත පළමුව
සඳ තරුත් නිවී තිබුණා

හිතටවත් නොතේරෙන
මොකක්දෝ අඩුවකින්
හිත පිරී තිබුණා

දැන දැනත් පෙර ලෙසම
නැවත ලං වන බව

නිදි යහන නපුරු වී දැනුණා

නින්දත් නොනින්දත් අතර
පාට බොඳ සිහිනයක් අස්සෙ
නුඹව, මට පෙනුණා

මටත් නොකියාම විත්
ඇහි පිල්ලමක් යට
නුඹ ඉන්නවා දැනුණා.

මහ වැස්සකට වැඩි බර කඳුළු බිංඳුවක් මම.

ඇහි පිල්ලමක සෙවණින් යන
නන්නත්තාරව ඇවිදගෙන
මහ වැස්සකට වැඩි බර
කඳුළු බිංඳුවක් මම

වස්සානයේ අවදිව
ඇදහැලෙන සිතිවිලි වැස්සකට
ඉඩදී අතැර යන
කඳුළු බිංඳුවක් මම

යන්නයි කීවාට නිතරම
එළවන්න දුක නැතිද ඔහොමම
හිනාවකට ඇයි බැරි කියන්න
''තව ඩිංගක් රැදෙන්න ඔබ''

කඳුළු බිඳුවක් වුණාට ලුණු රස
හදවතක් තියනවා දැනෙන
සිතිවිල්ලකට බැරි ඇයි
හිනාවක් ගෙන එන්න?

ඒ නුඹ.

වෙනදාටත් වඩා කළුවර රාත්‍රියක
සිරගෙයක් තුළ ගෙවමි
ගුළිවෙන්න වෙරදරන ජීවිතය

ඇවිදවිත් මඟ හසර නොදැන
ප්‍රේම මාවත දිගේ අන්ඳව
නැවතී බලා හිඳිමි
තෙරක් නොපෙනෙන තැනිතලාවක

සිනාවක් ගැන

කලකට ඉහත මගහැරුණ
මතක් කරමින් සිනාසෙමි
කඳුළු සැඟවෙන්ට

හදවතේ කුටියක දොර වසාගෙන
බෙරිහන් දී
කම්පනය කරන මතකය,
ඒ නුඹ
තවමත් ලැගුම්ගෙන.

ගලා යමු අපි අත්වැල් පටලාන.

සොඳුර,
ඉර මිය යමින් ඇති මොහොතක
රනින් සැරසුණු වලා යුවලක්
විය හැකිය අපට

සොයා යා යුතුය අපි
උසම කන්ඳ.
මා ඔබ වෙනුවෙන් ලියූ කවිය
තියෙනු ඇත
ඒ කන්ඳ මුදුනත.

ගඟක් වෙමු අපි
ඇදහැලෙන
ඒ කන්ඳ මුදුනින්
"ගලන ගඟකි ජීවිතේ"
ගයමු අපි ගීයක්
ඇසෙනු පිණිස
කටු පඳුරු,
ගල් කුළු වලට
අතර මඟ හමුවන.

සිනා සෙමු අපි
වන තුරු මුල් අතරින්
අප වෙත ඇවිදගෙන එන
සිහින් දිය දහරාවන් සමඟ

ගං ඉවර අසබඩ
සුවඳැති,
මල් පිපුණු ගසකින්
වැටුණු මලක් අහුලාන
පුදන්නෙමි නුඹට.

ගලා යමු අපි අත්වැල් පටලාන
දිය රැළිති පය තබමින්
සොයමින් ලෝකය.

නුඹ සිනාසෙනු ඇසේ මට.

නිශ්ශබ්දතාවය ඉකිබිදියි
සිත චංචලව අන්ඳයි
වස්සානය මතක වැහි වස්සයි
නුඹ නිහඬවම මන්දැයි

පිහි තුඩින් ඇන හෝ රිදවන
වචනයක් දෙකක් ළග තියනවද
කඳුළු බිදක් වුව දෙබෑකර
තව දැකිය නොහැකිය නුඹ, මට

හදවත් හන්දියක තදබදව සිතුවිලි
ඝෝෂා නළා හඬ ඇස්වලට රිදවන
සඳකට පුළුවනිද නෑවිත් ඉන්න
කදෝකිමි එළි සෑහේද ලොවකට

ලෙන්ගතුව බැඳුණු හිත් දෙකකට
නිහඬබව ඇල්පෙනිති තුඩකි හදවතට
සිනා හඬ පිරුණු උයනක
නුඹ සිනාසෙනු ඇසේ මට.