දෙන්න ඔය මාලය
වළලුත් තියන්න එතනින්ම
කෝ ඉතිං ඉක්මනට
ගෙත්තම් කරන්න හෙමිහිට
අකුරු අරගෙන
සිරුර පුරාම
හිතට දැනෙන කවියක්
සරසන්න ඒ කවිය
රතුපාට තොල් සායමින්
වැටෙන්න දෙන්න සඳ එළිය
උර තලයට
විවර කර දුහුල් ඇදුම
විසිකර දමන්න යහන මත
ඔන්න ඔහොම බලාන ඉන්න
ඇස් කොනින් බලන්න
යන්තමට හිනා වෙන්න
ඔය හුස්ම ඩිංගකට නවත්තන්න
ඇහෙනවාද ඒ හඩ
මා නොකියන
හදවත නුඹට කියන.
රෑ මුරය වැඩ හින්ද අම්මේ යන්න වුණෙ මට තනියමයි
හවස යන්නට කවුරුවත් නෑ පාර යන්තම් කරුවලයි
කුඩෙන් ගැහුවා ගොඩක් අම්මේ පළිගන්න එන්නත් ඉඩයි
කෑ ගැහුව මං හඬ ඇහුණෙ නෑ මතක් වෙද්දිත් හරි බයයි
වැඩට එනකොට දාන්නේ ඇයි වැඩපළේ සර් මගෙන් ඇහුවා
බෝඩිමේ කොහෙ තියල එන්නද පස් දෙනෙක් වැඩ අයගෙ එව්වා
අහු උණොත් හොරු හොයල දෙන්නම් පොලිසියේ සර් කෙනෙක් කිව්වා
අපේ ඇති දුක ගැන බලන්නට දෙයියොවත් මේ ලෝකෙ නැතුවා
රෑට වැඩ ඇති දවස්වල මට අතිකාල පැය ලැබෙනවා
ඒක නැත්නම් ඉතුරුවක් නෑ ළමයි හරියට මැරෙනවා
මගෙ කියල ඔච්චරයි තිබුණේ හදිස්සියටත් තියනවා
මාලෙ ගත්තත් වැඩක් වුණෙ නෑ මතක් වෙනකොට ඇඩෙනවා
(වෙළද කලාපයට රැකියාව සදහා යන අතරතුර සන්නාලියකගේ රන් මාලය පැහැරගෙන තිබුණි.)
