|කණ්ණාඩියක් සහ මිනිසෙක්|

අයෙක් ඇති
දෑස ඇති
පෙනුම මදි
කරුමයකි

දමා ගති
සුදුසු ඇති
උපැස් දෙක
සම්පතකි

අයෙක් ඇති
පෙනුම ඇති
උපැස් මත
සිතක් ඇති

දමා ගති
තමම නිති
ලොවක් වියරුව
දකින හැටි

|වතු සුද්ද|

මහ ගනඳුරු රැය එළිය කරන්නට

පාට පිරුණු මල් වලින් පලක් නැත

යාන්තමට හඳ එළියෙන් දිලිසෙන

වතු සුද්දා මලක් වෙන්න

බඹරුන් හට රොන් උරන්න

එපා සුවඳ පාට දෙන්න

බැතින් පිරුණු වට්ටියකට

වැදී මුනිඳු ළඟට යන්න

දූලි වැදී ගස් ඉති මත

එපා ඉන්න පරව යන්න

පිවිතුරු ලෙස රැයට පිපෙන

වතු සුද්දා මලක් වෙන්න

|වෙනස|

බියගුලු මහ එවුන්

හිඳිමින් පොඩි උන්ගෙ කර මත

පෙරමඟ බියක් දුටුවිට

සැඟවෙයි උනුන්ගෙම අහු කොන්වල

නොබියව බුරන සුනඛ තෙම

වැකුණු පසු හඬ ගල් කැටයක

දිවයයි එසැණ මගහැර

සඟවා නගුට පා මුලුවල

පසුපස දුවන උන්

අදිමින් මහ උන්ගෙ බර

ලැබගෙන තුටු පඬුරු ලොබකර

සැනහේ විටින් විට මදකට

විසිකළ රබර් පා වැසුමක

සපමින් රස කරන සුනඛ තෙම

සැණෙකින් ගෙදර හිමි දැක

සොයමින් ඉව කරයි රස තවකෙක

|පෙම් හිතක වැලපිල්ල|

සිසිල සැනසුම ගෙනෙන රෑ යම

නිදි නොලැබ හිත කිමද ගිනියම

නිහඬ කඳුළක හිතට උණුහුම

විඳිමි! නිසසල රැයක හිඳ මම

පෙළෙන විට හද නොදැක නුඹෙ වත

සඳහි, තරුවක නිතර ඉඟි ඇත

වෙන්ව තනිවුණ කලක සුව නැත

හිතක පතුළක නිතර දුක ඇත

ඇසෙන නෑසෙන හඬහි ඇසුණිය

දකින නොදකින රුවහි පෙනුණිය

හිතට ගෙවැදුණු සොඳුරු ප්‍රේමය

නුඹය..! නුඹමය..! මගේ ලෝකය